Οι δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις έδειξαν, ότι το πολιτικό «σκηνικό» στην χώρα μας έχει προδήλως διαφοροποιηθεί, σε σχέση με αυτό που ορίζαμε, με εξαίρεση την μνημονιακή περίοδο, ως μεταπολιτευτικό «σκηνικό».
Το δίπολο δεξιά – αριστερά, λιγότερο ή περισσότερο, που κυριάρχησε στην χώρα μας γιά περίπου μισό αιώνα, αποτελεί πλέον παρελθόν.
Αντ΄ αυτού έχουμε πλέον μία πολιτική διάταξη, όπου την κυρίαρχη θέση κατέχει ένα κόμμα με σαφή κεντροδεξιά χαρακτηριστικά, το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, και πέριξ αυτής, είτε από τα αριστερά είτε από τα δεξιά, επτά πολιτικούς σχηματισμούς – κόμματα με μικρομεσαία απήχηση, με ισχυρότερο το πριν από μία τετραετία κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ και ασθενέστερο, πάντα βάση τις εκλογικές τους επιδόσεις, ένα κόμμα που προήλθε ουσιαστικά απο τα «σπλάχνα» αυτό της Ζωής Κωνσταντοπούλου «Πλεύση Ελευθερίας».
Τα εκλογικά αποτελέσματα στην εκλογική περιφέρεια του Κιλκίς αλλά και οι πρώτες ενδείξεις στην «σκακιέρα» της πολιτικής με επίκεντρο αυτήν (υπουργοποίηση Γεωργίου Φλωρίδη) είναι άκρως ενδεικτικά, όχι μόνον γιά το πώς ακριβώς οριοθετείται πλέον το εν λόγω «σκηνικό», αλλά και γιά το πώς θα εξελιχθεί τα επόμενα χρόνια, ταυτιζόμενο εν πολλοίς με ότι καταγράφεται σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. (Ν.Δ 39,63%, ΠΑΣΟΚ 14.32%, ΣΥΡΙΖΑ 12,63%, ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΥΣΗ 7,13%, ΝΙΚΗ 6,95%, ΚΚΕ 6,69%, ΣΠΑΡΤΙΑΤΕΣ 5,46%, ΠΛΕΥΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ 2,57%).
Ένα «σκηνικό» σύμφωνα με το οποίο η κεντροδεξιά ουσιαστικώς κυριαρχεί σε κυβερνητικό επίπεδο τα αριστερότερα αυτής κόμματα ακολουθούν πορεία συρρίκνωσης, με ποσοστά μη κυβερνησιμότητας, ενώ τα κόμματα δεξιότερα αυτής δείχνουν «να έρχονται με φόρα», όπως θα έλεγε και η κ. Τσαπανίδου, «απειλώντας» ευθέως τα κόμματα της αριστεράς, κεντροαριστεράς σε σχέση τον ρόλο τους, αυτόν της αξιωματικής αντιπολιτεύσης.
Ενα «σκηνικό», το οποίο, όπως προαναφέραμε, παγιώνεται σε πανευρωπαϊκό επίπεδο και δείχνει, ότι θα συνεχισθεί και τις επόμενες δεκαετίες, καθώς οι προτάσεις των κεντροδεξιών κομμάτων γιά την οικονομική -κοινωνική και ασφάλειας πορεία των ευρωπαϊκών κοινωνιών στο υπάρχον παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον με σαφείς και συγκεκριμένες γεωστρατηγικές επιδιώξεις είναι ευρέως αποδεκτές από τους Ευρωπαίους ψηφοφόρους, σε αντίθεση με τις προτάσεις της αριστεράς-κεντροαριστεράς και δείχνουν να «απειλούνται» περισσότερο από τα «δεξιά» με «αιχμή του δόρατος» τις πολιτικές μετανάστευσης, στην κατά βάσιν «αρεία» και δημογραφικώς γερασμένη Ευρώπη.
Στα χρόνια, που έρχονται, θα διαφανεί, εάν αυτό το πρότυπο (μοντέλο), που σήμερα δείχνει εύρωστο και ισχυρό, μπορεί να ανταποκριθεί αποτελεσματικώς στις προκλήσεις του μέλλοντος να εγγυηθεί-εξελίξει αυτό, το οποίο ορίζεται ως ευρωπαϊκό επίπεδο διαβίωσης, σίγουρα από τα υψηλότερα στον κόσμο ή αν προκύψουν τέτοιου είδους αλλαγές και αναζητηθεί ένα διαφορετικό πρότυπο (μοντέλο) διακυβέρνησης.
Ένα πρότυπο (μοντέλο), για το οποίο στην παρούσα φάση δεν έχει κατατεθεί πειστική πρόταση ούτε από τα «αριστερά» ούτε από τα «δεξιά» των κεντροδεξιών κυβερνητικών ευρωπαϊκών παρατάξεων, όπως ανάγλυφα αποτυπώνεται στα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών στην εκλογική μας περιφέρεια.
